Το Οινοποιείο Παπαγιαννάκος είναι ένα φημισμένο οινοποιείο με έδρα την Αττική, που παράγει κρασιά υψηλής ποιότητας. Με επίκεντρο τις βιώσιμες πρακτικές και τη διατήρηση της αυθεντικότητας των ποικιλιών της περιοχής, το οινοποιείο προσφέρει μια σειρά από κρασιά που αντιπροσωπεύει το terroir και τα μοναδικά χαρακτηριστικά της περιοχής. Το Ασύρτικο είναι ένα από αυτά.

Πιστεύω ακράδαντα πως το Σαββατιανό θα είναι το επόμενο success story Ελληνικού αμπελώνα. Όχι με τον τρόπο που είναι τώρα η Μαλαγουζιά, αλλά θα μπορούσε να συντροφεύσει το Ασύρτικο στον δρόμο των πρωτοκλασάτων κρασιών.

Αυτό το κρασί ήταν το λιγότερο εντυπωσιακό από τα τρία, όχι επειδή είναι κακό κρασί αλλά επειδή τα άλλα δύο ήταν εξαιρετικά καλά. Ωστόσο, η δυνατότητα παλαίωσης είναι σαφής.

Προσπαθούμε πάντα να αναζητούμε την επόμενη ποικιλία κρασιού, την επόμενη οινική περιοχή, τον παραγωγό που θα μας ιντριγκάρει με ξεχωριστά κρασιά και είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν έχει βάλει τα λεφτά του στο Σαββατιανο και την Αττική.

Η συμβολή του Βασίλη Παπαγιαννάκου στη μεταμόρφωση της κακιάς φήμης του Σαββατιανού και μιας από τις πιο ιστορικές οινοπαραγωγικές περιοχές παγκοσμίως είναι αξιοθαύμαστη. Ωστόσο, αν ο Βασίλης δεν έκανε αυτή την προσπάθεια, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει πώς θα ήταν σήμερα ο Σαββατιανό.

Αν κάποιος συναντήσει τον Σωτήρη είναι δύσκολο να μην τον συμπαθήσει (διαβάστε το αφιέρωμα μου στο Οινοποιείο ‘Αωτον).

Προσφέρεται για αρκετούς γευστικούς πειραματισμούς, όπου εκτός από κάποιο ωραίο λιπαρό ψάρι θα συνοδεύσει άψογα κοτόπουλο στο φούρνο αλλά και ψαρονέφρι στη γάστρα μέσα σε σάλτσα μυρωδικών και τζίντζερ.

Είσαι στο εξωτερικό, στο κέντρο μιας μεγαλούπολης και ψαχουλεύεις μικρές και μεγάλες κάβες για να ανακαλύψεις τοπικά διαμαντάκια όταν ξαφνικά πέφτεις επάνω σε μία Ρετσίνα που τυγχάνει να μην γνωρίζεις τίποτα για αυτήν ή για το οινοποιείο που την παράγει.

Ένα κρασί ψυχεδελικό σαν την ετικέτα του

It is an elegant wine that will charm your nose and your mouth.

Εάν κάποιος το μυρίζει με κλειστά μάτια από λάθος θα το θεωρήσει γλυκό κρασί, αλλά μαντέψτε τι, είναι εντελώς ξηρό.

Πρώτη φορά που δοκίμασα τα κρασιά του Χρήστου ήταν πέρυσι στις “Βάκχες” και αν κρίνω από τον τρόπο που μιλούσαν για αυτά οι παρευρισκόμενοι, μπορώ να πω πως έκλεψαν την παράσταση, ειδικά το Chardonnay, και όχι άδικα.

Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο άρθρο για την ρετσίνα αλλά δεν θα το κάνω ακόμα. Θα πω μόνο πως είναι μακράν και με διαφορά η καλύτερη ρετσίνα που έχει οινοποιηθεί ποτέ!