Πρώτη φορά που δοκίμασα τα κρασιά του Χρήστου ήταν πέρυσι στις “Βάκχες” και αν κρίνω από τον τρόπο που μιλούσαν για αυτά οι παρευρισκόμενοι, μπορώ να πω πως έκλεψαν την παράσταση, ειδικά το Chardonnay, και όχι άδικα. Προσωπικά, όταν έμαθα την ιστορία του “The Knack Project” και πως ο Χρήστος ασχολήθηκε με την οινοποιεία που δεν ήταν η κανονική του δουλειά, τότε πραγματικά ένα μείγμα ενθουσιασμού και θαυμασμού με κυρίευσε. Ενθουσιασμός για την ανακάλυψη και την δοκιμή τόσο ωραίων και ιδιαίτερων κρασιών και θαυμασμός για τον τρόπο που αυτά τα κρασιά δημιουργήθηκαν. Ποιος οινόφιλος άλλωστε δεν έχει σκεφτεί πώς θα ήταν να κάνει το δικό του κρασί. Στην πράξη όμως ελάχιστοι κάνουν αυτό το μεγάλο βήμα και ο Χρήστος Κουλουριώτης, δημιουργός του “The Knack Project” είναι ένας από αυτούς.

Καμία επαγγελματική σχέση με την αμπελουργία και την οινοποιεία αλλά με βαθιά αγάπη για το κρασί, αποφάσισε μετά την αποφοίτησή του με τον τίτλο του Dip WSET (Diploma in Wine & Spirits Level 4) από το WSET του Λονδίνου,  να αναδείξει το terroir των Μεγάρων μέσα από τις ποικιλίες Μούχταρο και Chardonnay που μάλλον έτυχαν στα χέρια του παρά από προσωπική επιλογή.

«Ξεκίνησα ανάποδα, δεν είχα τα αμπέλια και είπα να κάνω κρασί. Πρώτα έμαθα να δοκιμάζω και μετά ξεκίνησα να κάνω κρασί» μας λέει ο Χρήστος.

«Είμαι άνθρωπος ανήσυχος με ότι ρίσκο και ευθύνες έχει αυτό. Αυτή την περίοδο π.χ. παράλληλα με την συντήρηση και υποστήριξη software που είναι η κύρια δουλειά μου, παρακολουθώ μαθήματα digital marketing και φτιάχνω το δικό μου οινοποιείο. Είναι σημαντικό για μένα και για την ποιότητα που θέλω να πετύχω, να ελέγχω όλο το κομμάτι της οινοποίησης. Αυτός είναι και ο λόγος που πήρα την απόφαση να επενδύσω σε ένα οινοποιείο μικρής κλίμακας που σε λίγο καιρό θα είναι και επισκέψιμο».

Μέσα από μία διαδρομή με πευκοδάση, ασβεστολιθικούς βράχους και απότομες πλαγιές που ήταν περισσότερο για mountain bike παρά για αυτοκίνητο, φτάσαμε στα 630 μέτρα υψόμετρο για να δούμε το Μούχταρο. «Είναι το αγαπημένο μου αμπελοτόπι. Τα φυτά είναι 40 χρονών και όταν τα ανέλαβα ήταν σε άσχημη κατάσταση. Προσπαθώ πολύ να τα βοηθήσω αλλά όπως βλέπεις εδώ που είμαστε όλα πρέπει να γίνονται με τα χέρια. Εδώ έχουμε ένα συνδυασμό υψομέτρου, ασβεστολιθικού εδάφους και την έντονη επιρροή της θάλασσα που περιβάλλει όλη την περιοχή. Πολλά προβλήματα μου δημιουργούν οι δυνατοί αέρηδες γιατί σπάνε τις κληματόβεργες και με δυσκολεύουν αλλά είναι το αμπελοτόπι που θα μου δώσει το φρούτο που θέλω. Πιστεύω πολύ στο Μούχταρο, είναι μία ευγενική ποικιλία και μπορεί να δώσει κρασιά με φινέτσα.

«Η οικογένεια του πατέρα μου έως το 1974 είχε 25 στρέμματα αμπέλια, που η φυλλοξήρα τα κατέστρεψε. Ο πατέρας μου δεν τα ξαναφύτεψε αλλά οι αδερφές της μητέρας μου τα συνέχισαν και τώρα εγώ τα βρήκα και τα ανέλαβα. Κάποτε υπήρχε και ένα μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής οινοπνεύματος εδώ στα Μέγαρα όπου ο πατέρας μου ήταν υπεύθυνος για την ζύμωση της πρώτης ύλης και σιγά σιγά μου έμαθε τα πάντα για την διαδικασία της ζύμωσης.

«Στα Μέγαρα κάθε σπίτι είχε τις ελιές του και το αμπέλι του. Ήταν τόσο σημαντικά που δεν υπήρχε περίπτωση να μην δοθεί προίκα στην κόρη ένα χωράφι με αμπέλι και ελιές. Η περιοχή κάνει μεγάλες ποσότητες κρασιού αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό φεύγει σε χύμα μορφή ή είναι χαμηλής ποιότητας. Η ζώνη είναι φανταστική και ο σκοπός μου είναι να ξαναβάλω τα Μέγαρα στον οινικό χάρτη από όπου που έχει χαθεί. 

«Βάζω τα δυνατά μου για να αγκαλιάσει ο κόσμος την δουλειά μου και τα κρασιά μου αλλά δεν είναι εύκολο να είσαι μικρός παραγωγός. Το 2018 δεν έκανα κρασί γιατί πέρασε η φωτιά μέσα από το αμπέλι και φέτος λόγω της κατάστασης με τον κορονοϊό δεν είμαι σίγουρος αν θα εμφιαλώσω. Και μιλάμε για μία παραγωγή 5.000 φιαλών. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν πως η τιμή που πουλάω τα κρασιά μου δεν είναι για να βγάλω χρήματα αλλά για να μπορέσω να είμαι βιώσιμος.

«Το κρασί γίνεται στο αμπέλι και για εμένα η ποικιλία είναι το μέσο και όχι ο σκοπός για να κάνω ένα κρασί. Προσπαθώ να φτιάξω ένα κρασί και να είναι αυτό που είναι, χωρίς να πρέπει να βάλω τίποτα μέσα. Δεν θέλω να πάρω μιας κακής ποιότητας πρώτη ύλη και μετά να το ταράξω στις διορθώσεις. Το 2017 δεν έβαλα καν θειώδη μέσα και για εμένα το να βγάζω κάθε χρόνο το ίδιο κρασί δεν είναι αυτοσκοπός, θέλω να είναι διαφορετικό, να αντιπροσωπεύει την χρονιά και αυτή είναι και η μαγεία νομίζω.

«Πειραματίζομαι αρκετά και ειδικά με την ποικιλία Σαββατιανό. Εδώ στην περιοχή είναι πολύ καλά προσαρμοσμένο και δίνει κρασιά διαφορετικά από αυτά της ανατολικής Αττικής. Το υψόμετρο του επιτρέπει να ωριμάζει καλύτερα και να κρατά την φυσική του οξύτητα σε πολύ καλά επίπεδα. Αυτή την στιγμή είναι έτοιμα, ένα πειραματικό τύπου orange που έμεινε για 6 μήνες με τα στέμφυλα, ένα πραγματικά ιδιαίτερο κρασί και μία Ρετσίνα. Είναι και τα δύο από ένα παλιό αμπελοτόπι με Σαββατιανά και Ροδίτες».

Ακόμα και οι ετικέτες του σε προδιαθέτουν για έναν artisan παραγωγό και μπορούν να σου μεταφέρουν την ιστορία πίσω από το κρασί, «Είναι σκίτσα του παππού μου που τα βρήκα σε ένα παλιό σημειωματάριο. Είναι μοναδικά και πρωτότυπα, μου άρεσαν και είπα να τα κάνω ετικέτα».

Δοκιμάσαμε:

• Σαββατιανό orange 2019 (πειραματικό) 

• Chardonnay 2017

• Μούχταρο 2017