Είσαι στο εξωτερικό, στο κέντρο μιας μεγαλούπολης και ψαχουλεύεις μικρές και μεγάλες κάβες για να ανακαλύψεις τοπικά διαμαντάκια όταν ξαφνικά πέφτεις επάνω σε μία Ρετσίνα που τυγχάνει να μην γνωρίζεις τίποτα για αυτήν ή για το οινοποιείο που την παράγει. Δεν σου γεμίζει και πολύ το μάτι, σκέφτεσαι και το εκπληκτικό Pinot Noir που δοκίμασες στην προηγούμενη κάβα, αλλά υπάρχει η πίεση να τη δοκιμάσεις και ξαφνικά βρίσκεις την μύτη σου κολλημένη στο ποτήρι (κυριολεκτικά), σκεπτόμενος πώς είναι δυνατόν να σου έχει ξεφύγει αυτό το κρασί στην Ελλάδα και να καταλήξεις στο συμπέρασμα πως καλά τα Pinot Noir αλλά σαν τη Ρετσίνα δεν έχει!

Φυσικά το αμέσως επόμενο βήμα ήταν να προσπαθήσω να γνωρίσω αυτόν που βρίσκεται πίσω από ένα τόσο απολαυστικό κρασί. Ο Σωτήρης Γκίνης με την σύζυγό του Μαρώ, που περισσότερο με φιλοξένησαν παρά με ξενάγησαν, είναι άνθρωποι με θετική ενέργεια και ισορροπία και τελικά κατάλαβα πως δεν είναι σύμπτωση που τα κρασιά τους εκφράζουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Αμπελουργός και οινολόγος ο ίδιος με ξενάγησε στα αμπέλια, στο οινοποιείο, μου μίλησε για την δουλειά του, για την ζώνη των Μεσογείων και για το όραμα που έχει για την περιοχή. 

«Η αμπελουργία και η οινοποιεία είναι οικογενειακό, όχι τόσο από τον πατέρα μου στην οινοποίηση όσο στην αμπελουργία αλλά από τον παππού μου και τον προπάππου μου. Έχω γραπτές αναφορές από την  περίοδο της Τουρκοκρατίας. Αυτή την στιγμή έχω 62 στρέμματα αμπελώνα φυτεμένα από το 1995 έως το 1997 διάσπαρτα σε όλη την περιοχή. 

«Από την τρίτη γυμνασίου ήξερα πως ήθελα να ασχοληθώ με τα αμπέλια, βασικά δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω κάτι άλλο. Στο μηχανογραφικό μου είχα βάλει μόνο σχολή οινολογίας και τίποτε άλλο. Παράλληλα με τις σπουδές μου δούλευα σαν οινολόγος σε διάφορα οινοποιεία και έχω πλέον και μια εμπειρία 20 χρόνων στην αμπελοκαλλιέργεια. Είμαι από τους πρώτους στην περιοχή που άλλαξα το παραδοσιακό κύπελλο σε διπλό κορδόνι, μια αλλαγή που μου έδωσε το πλεονέκτημα να μπορώ να διαχειριστώ σωστά το βλαστικό τείχος και γενικά τις εργασίες που χρειάζεται το αμπέλι.

«Είχαμε πολλά μηχανήματα και τα έχω δώσει όλα γιατί κάθε φυτό είναι διαφορετικό από το διπλανό του και έχει ανάγκη διαφορετικό χειρισμό και φροντίδα για να ισορροπήσει. Μόνο με τα χέρια μπορείς να το πετύχεις αυτό. Με 62 στρέμματα αν θέλεις να φτιάξεις καλό κρασί δεν μπορείς να βάλεις μηχανήματα, δημιουργούν περισσότερη ζημιά παρά σε βοηθάνε. Το αμπέλι θέλει λεπτούς χειρισμούς, φροντίδα και μεγάλη προσοχή. Δεν είναι ομορφιά το αμπέλι, να περνάς και να τα βλέπεις όλα ίδια.

«Αισθάνομαι τυχερός σαν αμπελουργός που είμαι σε αυτή την περιοχή γιατί στην ουσία δεν χρειάζεται να κάνω και πολλά πράγματα. Οι καιρικές συνθήκες και η προσαρμοστικότητα των ποικιλιών που καλλιεργούνται βοηθούν πολύ σε αυτό. Μερικές φορές είμαι πιο βιολογικός και από τους βιολογικούς μιας και δεν χρειάζεται ούτε θειάφι να ρίξω. Μέχρι τώρα δεν είχα επιδιώξει να πάρω την πιστοποίηση γιατί δεν το κάνω για μάρκετινγκ αλλά από φιλοσοφία. Είδα όμως πως σε κάποιες χώρες του εξωτερικού η πιστοποίηση παίζει ρόλο και τώρα είμαι στην διαδικασία να πιστοποιηθώ. Τα παραδοσιακά σταφύλια στην περιοχή είναι το Σαββατιανό και ο Ροδίτης που η καλλιέργεια τους συμβαδίζει και η Μανδηλαριά μια ερυθρή ποικιλία που έφτιαχναν το μπρούσκο.

«Ξεκίνησα να οινοποιείο με την βοήθεια του Γιώργου του Βασιλείου και του χρωστάω πολλά. Πρώτη εμφιάλωση το 2010 στο οινοποιείο του και από το 2019 και μετά στο δικό μου. Όλη η παραγωγή μου, περίπου 25.000 φιάλες, πάει στο εξωτερικό με πρώτη την Ιαπωνία και μετά στην Ευρώπη. Είχα ξεκινήσει και κάποιες συζητήσεις με Αμερική αλλά ο κορονοϊός μας έκοψε. 

«Αισθάνθηκα πάρα πολύ τυχερός και πραγματικά άλλαξε όλη η διαδικασία πώλησης και αναγνώρισής των κρασιών μου σε μία παρουσίαση που διοργάνωσε η συνεργάτιδά μου στην Αγγλία. Όλοι οι καλεσμένοι της ήταν μεγάλα ονόματα στο χώρο μας και μία από αυτούς ήταν και η Julia Harding Master of Wine, στενή συνεργάτης της Jancis Robinson Master of Wine, η οποία έγραψε μία εξαιρετική κριτική για την Ρετσίνα μου με ειδική αναφορά για εμένα στον πρόλογο της· που έλεγε πόσο πολύ εντυπωσιάστηκε και πως θα το πρότεινε για κρασί της εβδομάδας αν οι ποσότητες ήταν μεγαλύτερες. Αξιολόγησε 150 λευκά κρασιά από την Ελλάδα και με είχε στην κορυφή των ξηρών με πολύ υψηλή βαθμολογία. Ε από τότε άλλαξαν όλα.

«Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στην γευσιγνωσία. Η γεύση είναι ο οδηγός μου για το κρασί που θα παράγω και όχι οι πρακτικές, αυτές ακολουθούν την γεύση. Αν ένα κρασί δεν σου αρέσει όσο καλό και να είναι, δεν σου αρέσει τελείωσε». 

Εδώ αξίζει να αναφερθεί, πως σε χρονιές που τα ποιοτικά κριτήρια που έχει θέσει ο Σωτήρης δεν επιτυγχάνονται, δεν προχωρά (ίσως η μοναδική τέτοια πρακτική στην Ελλάδα) στην εμφιάλωση και στην κυκλοφορία της συγκεκριμένης χρονιάς.  Στην ερώτηση αν αντέχει το οικονομικό κόστος η απάντηση του είναι αποστομωτική: «Με επηρεάζει πάρα πολύ αλλά τι να κάνω να βγάλω ένα κρασί που δεν θα είναι τόσο καλό όσο το προηγούμενο; Και πως θα πάω στο επόμενο; Αν δεν το πιστεύω, αν δεν είμαι σίγουρος για το προϊόν μου δεν το βγάζω».

«Κάνω νυχτερινό τρύγο τα τελευταία 5 χρόνια και δεν τον αλλάζω με τίποτα. Τα σταφύλια μεταξύ 2:00 με 4:00 το πρωί κατά κάποιο τρόπο μεταλλάσσονται, σφίγγουν και όταν το βάζεις στο στόμα σου είναι τραγανά σε αντίθεση με την ημέρα που είναι μαλακά και πλαδαρά. Μου αρέσει περισσότερο το ώριμο σταφύλι γιατί το αλκοόλ βοηθάει στην παλαίωση. Η ζύμωση γίνεται με τις ζύμες του σταφυλιού και ακολουθεί μπατονάζ για όσο διάστημα χρειαστεί. Ο σκοπός της οινοποίησης είναι να πάρω όσο περισσότερα στοιχεία μπορώ από το σταφύλι.

«Αν μιλάμε για Ελληνικό κρασί τα Μεσόγεια είναι η πηγή για το μεγαλύτερο ποσοστό των σταφυλιών. Όλα τα μεγάλα οινοποιεία είναι στην περιοχή αλλά και όσα δεν είναι προμηθεύονται σταφύλι από εδώ. Αυτή η κατάσταση έχει κρατήσει την ζώνη σε χαμηλό στάτους για να υπάρχει φθηνή πρώτη ύλη. Ακόμα και το καλύτερο κρασί του κόσμου να κάνω όταν ξέρεις πως προέρχεται από μία φθηνή πρώτη ύλη είναι πολύ δύσκολο να πάρει αξία. Εκεί καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη δυναμική έχει η προέλευση. 

«Από το 2015 που ήμουν πρόεδρος της ΕΝΟΑΑ προσπαθώ πολύ να αναδείξω την περιοχή των Μεσογείων. Προς αυτό τον σκοπό έχει δημιουργηθεί μία ομάδα η ‘Attica Wine and Food Experience’ που συμμετέχουν πολλά μεγάλα οινοποιεία, ξενοδοχεία, εστιατόρια, τουριστικοί πράκτορες, δημοσιογράφοι, όλοι με αιχμή του δόρατος το κρασί. Με αυτό τον τρόπο συνεργαζόμαστε όλοι μεταξύ μας για το κοινό συμφέρον σε όλους τους κλάδους και όχι ο καθένας μόνος τους. Ακόμα και οι παππούδες μας είχαν πετύχει να δημιουργήσουν το brand Μεσόγεια γιατί πήγαιναν όλοι μαζί. Η ενότητα είναι δύναμη γιατί αναδεικνύει όλη την περιοχή και μέσα από αυτή την αναγνώριση όλοι ωφελούνται ανεξάρτητα από το μέγεθος τους ή το ποιοτικό τους επίπεδο».

Δοκιμάστηκαν από την δεξαμενή:

• Σαββατιανό 2019

• Ρετσίνα 2019

• Μανδηλαριά 2019